Sarawak-Borneo

Kuala Lumpur en het vasteland achter ons gelaten, na een korte vlucht van 1,5 u zijn we in Kuching geland. Maleisisch Borneo is verdeeld in 2 autonome staten, Sarawak en Sabah. Kuching ligt helemaal in het zuiden van Sarawak, ideaal om onze Borneo-reis te beginnen. Een kamertje hebben we gevonden bij Laura, Harry en hun vier kinderen, ze zijn pas begonnen met een guesthouse en wij waren nog maar de 4e bezoekers ... het was er gezellig, samen ontbijten, 's avonds wat gaan drinken en met z'n allen naar de markt .... al een klein beetje een thuisgevoel he. Vanuit Kuching 2 Nationaal Parken bezocht waar we telkens een nachtje zijn gebleven. In het eerste park, Gunung Gading NP, hebben we 2 dagen gewandeld en konden we de grootste bloem ter wereld (de Rafflesia) bezichtigen. Deze bloem (met een diameter van 70 cm) heeft 9 maanden nodig om in bloei te komen en als het dan zover is verdwijnt ze al na 5 dagen. Bako NP was het volgende park, alleen maar bereikbaar per boot. Ook hier 2 dagen rondgewandeld. De wandelingen gingen door regenwoud, over rotsen, langs mangroves en eindigden meestal op een strand, prachtige wandelingen. Onderweg kwam je weleens een Proboscis- of een Macaque-aap en af en toe een slang tegen. De Macaque-aap zullen we niet snel vergeten. In het park deelden we onze kamer met Danny, een vriendelijke Zwitser, maar de eerste dag had hij de deur vd kamer eventjes laten open staan, met als gevolg dat ons eten voor 2 dg gepikt was door de apen. Kapot gescheurde zakken en wat resten was alles wat we terugvonden. Danny voelde zich wel een beetje schuldig natuurlijk, maar gelukkig kon je in het park ook wat eten kopen. Na Bako NP nog een dag in het mooie Kuching gebleven. De 1e mei zijn we met Harry naar zijn ouderlijk huis gereden, een paar 100 km verder. Eerst nog even gestopt bij een rehabilitatiecentrum voor 'wees'-oerang oetangs en voor diegene die ze uit het illegaal-circuit gehaald hebben. Harry en zijn familie maken deel uit vd Iban bevolking. Deze mensen wonen in 'longhouses' id jungle. Een longhouse bestaat uit 20 tot 30 huizen onder 1 dak met een gezamelijke veranda, vroeger in hout nu in beton. 1 Longhouse is 1 dorp. De Ibans stonden vroeger bekend als de headhunters. De mannen kwamen vroeger thuis met de schedels van hun vijanden. Deze schedels waren trofeeen en werden in de veranda opgehangen ... natuurlijk zijn deze tijden vervlogen maar tot 1900 was dit de normaalste zaak hier. Met Harry hebben we een bezoek gebracht aan een longhouse van 200j oud waar de schedels nog in de veranda hangen, en bizar zicht ! De dagen bij de familie hebben we gevuld met: een wandeling door de jungle, bezoek aan een peper- en rubberplantage, voetballen met de jongens, naar een hanengevecht gaan kijken,... het dagelijkse leven. De bedoeling was om 1 nacht te blijven maar de 2e dag hadden we een bezoek gebracht aan een tante in een ander longhouse. Na 2 kannen zelfgebrouwde rijstwijn en
2 borden pannenkoeken mochten we pas vertrekken. Aangezien Harry niet meer in staat was om te rijden (en wij ook niet) zijn we maar een dagje langer gebleven. Het eten dat we er kregen was ook wel speciaal. De ene keer kregen we bamboe-soep en vlees ve miereneter (Harry had deze de eerste avond gevangen) en de andere dag was het grote witte larven die we voorgeschoteld kregen. Alles lekker klaargemaakt door de moeder. Deze 2 dg zullen we niet snel vergeten. Na afscheid vh dorp zijn we via bus/boot in Kapit beland. Om daar te geraken moet je 130 km met een expressboot over de Rejang rivier tot diep in de jungle, maar bij aankomst zie je een gewone stad met auto's, beetje een raar zicht. Blijkbaar zijn hier veel mensen rijk geworden vd houthandel. Van Kapit naar Sibu, een grote handelsstad die we gebruikt hebben als tussenstop. Na Sibu zijn we doorgereisd naar het Niah Caves NP, een trip van zo'n 6 u. In het NP een chaletje gehuurd voor 2 nachten. In deze grotten hebben ze muurschilderingen en restanten gevonden van 40.000j oud. Vooral de grote vd kamers (40m hoog en een paar 100m lang) vonden we indrukwekkend. Via een boardwalk en met een pitslamp id hand hebben we een paar uur doorgebracht id grotten... de stank vd vleermuizenpoep moet je er wel bijnemen. Vanmorgen uitgechecked en vanmiddag aangekomen in Miri. De stad heeft op 't eerste zicht niet zo veel te bieden. Morgen nog een NP id buurt bezoeken en de 10e vliegen we naar het Mulu NP. Het klinkt misschien een beetje afgezaagd maar we willen het toch nog even vermelden. De mensen in Borneo zijn super super vriendelijk , enkel vb: Laura en Harry, gratis ritje vd buschauffeur met een knipoog, een andere buschauffeur die zijn lunch wil delen met ons en daarstraks toen we het verhaal aan het schrijven waren bij een kop koffie, blijkt dat de rekening al betaald is door een vriendelijke oude man.....
We hebben het hier dus naar onze zin !
Groetjes en tot de volgende.